’पाळी’ वर इतकी सुंदर कविता पण होऊ शकते ?
ती आली आयुष्यात अन् मी मोठी झाले
अवखळ मुलीची एकदम बाई झाले
नको वाटायचे तिचे येणे
सगळ्यात असून दूर बसणे
सण नाही वार नाही
तिचे येणे ठरलेले
अन् तिच्या येण्याने माझे बेत उधळलेले
बरोबर महिन्याने यायची,
येण्याआधी आठ दिवस चाहुल द्यायची
इतकी सवय झाली तिची
की नाही आली वेळेवर तर मी चिडायची
सगळे तिचे नखरे सहन केले
तिने नाचवले तशी नाचले
तिनेच एकदा न येऊन सांगितले गुपित
आई होशील आता गर्भ रुजलाय कुशीत
तेवढाच काय तो दुरावा बारा महिन्यांचा
पण नंतर आलीच परत भाग होऊन आयुष्याचा
इतकी वर्षे चाललेय तिच्या सोबत
कधी कंटाळा दाखवला नाही
आता मात्र काय झालेय तिचे
मनातलं काही सांगत नाही
नसलं मनात तर येत नाही दोन दोन महिने
मी मात्र सैरभैर तिच्या न येण्याने
कशासाठी ही चिडचिड कोणालाच कळत नाही
कशासाठी ही कासावीशी माझे मला वळत नाही
कधीमधी येत राहून ती मला चिडवणार
तिच्याच मनासारखे वागून ती मला ताटकळवणार
ती यायला लागली तेव्हा सोहळा केला होता आईने
तिच्या जाण्याची हुरहुर मात्र सोसतेय मी एकटीने
एक वेळ अशी येईल तिचे येणे बंद होईल
एक कप्पा आयुष्यातला कायमचा दूर होईल
होईन मी मुक्त बांधिलकीतून म्हणून वाजवावीशी वाटतेय टाळी
तुमचीही परिस्थिती नाही माझ्यापेक्षा वेगळी
वाचताना गालात हसाल
ही तर माझीच कहाणी म्हणाल
येते मनाने जाते मनाने ही
बंधन कसले पाठवत नाही
येताना तारुण्यपण देते
जाताना म्हातारपणाची चाहूल देते
अशी ही एकमेव मैत्रीण खाशी,
जरी असल्या आपल्या बारा राशी!!
मुख्यसंपादक
