आज काही केल्या त्याचं कामात लक्ष लागत नव्हतं. सारखा मुलाचा चेहरा डोळ्यासमोर येत होता. “ हॅप्पी फादर्स डे पप्पा” म्हणत सकाळी त्याच्या हातात गुलाबाचं सुंदर ताजं फुल देत त्याने त्याला विश केलं होतं. अजून सुद्धा त्याच्या कानात ते शब्द घुमत होते.
पुन्हा पुन्हा त्याची नजर टेबलावर ठेवलेल्या त्या गुलाबाकडे जात होती.
आज फादर्स डे. जन्मदात्याविषयीचा आदर, प्रेम व्यक्त करण्याचा दिवस .किती प्रेमाने त्याच्या मुलाने सकाळी त्याला ते गुलाबाचं फुल दिलं होतं . त्याचा गळा दाटून आला. संध्याकाळी घरी जाताना मुलासाठी खास काहितरी भेट घेऊन जायचं त्याने मनात पक्कं केलं.
त्याचं मन मात्र आतल्या आत त्याला खात होतं.
बाबांच्या आठवणींनी तो बेचैन होत होता .
त्याची आई लहानपणीच गेली. बाबाच त्याची आई झाले तेव्हापासून.त्यांच्या अंगा खांद्यावर खेळत खेळत मोठा झाला तो. त्याच्यासाठी आई, मित्र सर्व काही बाबाच.खूप कष्ट सोसले त्यांनी .पण त्याला वाढवलं, शिकवलं, मोठं केलं.
आता त्याची बेचैनी वाढत चालली होती.
त्याचं मन लागेना कशातच.त्याने टेबलावर ठेवलेलं गुलाबाचं फुल ऊचललं आणि ऑफीसमध्ये निरोप ठेवून तो बाहेर पडला. गाडी घेऊन समुद्राच्या दिशेने निघाला .ही त्याची नेहेमीची सवय . मन अशांत असलं की समुद्राच्या सांनिध्यात जायचं .तो जणु त्याला अगदी जवळच्या मित्रासारखा वाटायचा. सगळी वादळं पचवून पुन्हा भक्कमपणे ऊभा राहणारा, हिम्मतदेणारा,धीर देणारा. त्याच्याशी केलेला मुक संवाद त्याच्या अशांत मनाला नवीन ऊभारी द्यायचा .खळाळत्या लाटा आणि भन्नाट वारा तो मनसोक्त अंगावर घ्यायचा . मन शांत होऊन जाई.
तो एकटाच किनाऱ्यावर एका दगडावर बसला . फेसाळणाऱ्या समुद्राकडे पाहात. त्याची अस्वस्थता मात्र वाढतच होती .
बाबांच्या बरोबर तो कितीतरी वेळा समुद्रावर जायचा . त्याच्याबरोबर लहान मुल होऊन बाबा वाळूत लोळायचे,समुद्रात पळायचे, मनसोक्त खेळायचे. वाळूचा किल्ला बनवायचे त्याच्यासाठी .परत सगळ्या आठवणी जाग्या झाल्या .किती केलं बाबांनी माझ्यासाठी ? आणि मी काय दिलं त्यांना ? त्याचे डोळे पाणावलेे.काळींज कुरतडल्यासारखं झालं त्याला.
तो ऊठला . डोळ्यावरून ऊगीच हात फिरवला. मनाशी काहीतरी निर्धार केला आणि गाडीत बसला……
….. गाडीच्या काचेतून त्या इमारतीचं गेट दिसू लागलं. हळुहळू त्या गेटच्या वरच्या भागावर लिहीलेली अक्षरं दिसू लागली.
‘ संध्याछाया ‘.
त्याचं काळीज धडधडू लागलं.त्याने गेटमधून गाडी आत घेतली .
संध्याकाळच्या वेळेला तो परीसर अतिशय रम्य वाटत होता . सुंदर फुलांच्या झाडांनी बहरलेली ती प्रशस्त बाग, बागेच्या मधोमध पाण्याचे कारंजे, त्या कारंजाच्या तुशारांमध्ये मावळतीच्या सूर्यकिरणांमध्ये दिसणारे मोहक इंद्रधनुषी रंग. बागेमध्ये गप्पा मारत हिंडणारी माणसं .
पण त्या प्रसन्न वातावरणात एक ऊदासपणा, एकटेपणा भरून राहिल्याचं त्याला जाणवलं.
त्याने बागेत नजर टाकली, आजुबाजूला पहिलं आणि जवळजवळ धावतच तो त्या इमारतीच्या प्रवेशद्वारातून आत घुसला.
वाटेतच त्याला मॅनेजर भेटले.
“गुड इव्हनिंग सर. आज पुन्हा ? कालच तर..”
पण त्याच्याकडे बोलायला वेळच नव्हता .त्याने हातानेच त्यांना ‘येतो’ अशी खूण केली आणि तो घाईघाईने पुढे गेला.
तळमजल्यावरच पाच नंबरच्या खोलीसमोर तो ऊभा राहीला तेव्हा त्याची छाती जोरजोरात धडधडत होती .खोलीचं दार नुसतं लोटलेलंच होतं . दाराच्या फटीतून उन्हाची एक तिरीप बाहेर डोकावत होती.त्याने हळूच दार ढकललं आणि आत पाउल ठेवलं.
ते पाठमोरे ऊभे होते खिडकीजवळ. दूर कुठेतरी शुन्यात नजर लावून.त्याला एकदम गलबलून आलं. त्याने मोठ्या मुश्किलीने आवंढा गिळला आणि हाक मारली .
” बाबा “
ते तसेच मागे फिरले.क्षणभर त्यांनी त्याच्याकडे पाहीले.सरसर बदलत होते त्यांच्या चेहऱ्यावरील भाव…अविश्वास,आश्चर्य,आनंद,भिती.
त्याने पाहिले त्यांच्याकडे आणि त्याला गहीवरून आलं .किती बदलले होते ते . एकेकाळच्या त्यांच्या रूबाबदार चेहेऱ्यावर आता असहाय्यपणा आणि अगतिकतेची दाट छाया पसरली होती. ज्या मजबूत खांद्यांवर बसून तो जत्रेत फिरला होता, गावभर हिंडला होता ते खांदे आता वाकले होते ,थकले होते .
त्याला रडूच आलं .तो पुढे झाला.आपल्या खिशातलं गुलाबाचं फुल काढलं आणि त्यांच्यासमोर धरलं ..
” हॅप्पी फादर्स डे बाबा”
त्याच्या तोंडातून कसेबसे शब्द बाहेर पडले .तो मोठ्याने हुंदके देत रडू लागला . त्यांनी ते गुलाबाचं फुल घेतलं, देवाचा प्रसाद असावा तसं कपाळाला लावलं आणि आपल्या अश्रूंना वाट मोकळी करून दिली. त्याने बाबांना आपल्या छातीशी घट्ट धरून ठेवलं.एखाद्या लहान मुलासारखे ते देखिल त्याच्या कुशीत शिरले .त्याने त्यांना आपल्या छातीशी घट्ट धरून ठेवलं.त्याला आठवलं. लहान असताना तो असाच बाबांच्या कुशीत शिरत असे.किती सुरक्षित वाटायचं.त्याने त्यांना अधिकच घट्ट पकडलं.जणु त्यांना तो सुरक्षित ठेवू पाहात होता , सगळ्या संकटांपासून…
कितीतरी वेळ दोघेही रडत होते…..
…..त्या दोघांना आत येताना पाहून मॅनेजर खूर्चीतून ऊठून ऊभे राहिले .
” सर, बाबांना घेऊन जातोय मी आज.”
“ठीक आहे सर. कधी घेऊन येणार परत बाबांना ? “
” कधीच नाही. “
” सर …पण कालच तर तुम्ही संपूर्ण वर्षाची फी…..”
” असू दे .” त्याने मॅनेजरांचं बोलणं मध्येच तोडलं.
त्यांचा निरोप घेऊन ते निघाले . गाडीत बसताना त्याच्या डोळ्यासमोर त्याच्या मुलाचा चेहरा दिसत होता …त्याच्या मुलाच्या चेहऱ्यावरून आनंद जणू ओसंडून जात होता…..
आज खरंच पप्पाने त्याच्यासाठी खास ,अतिशय सुंदर अशी अनोखी भेट आणली होती …
- आलेक्स मच्याडो
मुख्यसंपादक
